نیازی در گفتگو با سینماپرس خاطرنشان کرد: انیمیشن ایران فاقد فیلمنامه نویس تخصصی است، حتی فیلمنامه نویسانی که علاقه به سینمای کودک دارند نیز برای نوشتن فیلمنامه های انیمیشن وارد کار نمی شوند چرا که درآمد بسیار پایینی دارد. فیلمنامه نویس یک سوم سایر عوامل ساخت یک پروژه انیمیشن دستمزد می گیرد.

وی در ادامه افزود: علاوه بر فیلمنامه نویس، در سمت های مختلف انیمیشن نیز تعداد متخصصان بسیار کم است. به عنوان مثال تعداد افراد بسیار اندکی هستند که به طور حرفه ای طراحی استوری برد را انجام می دهند. اغلب کسانی که به سمت تولید انیمیشن می روند به صورت تجربی وارد کار شده اند.

این نویسنده در ادامه با اشاره به لزوم پرورش انیماتورها اظهار داشت: بهتر است در آموزشگاه ها و دانشگاه ها به طور تخصصی به فیلمنامه نویسی انیمیشن پرداخته شود تا کار کردن در این حیطه از شکل تجربی خارج شود.

نیازی در ادامه افزود: با رفع این مشکلات آینده خوبی را می توان برای دنیای انیمیشن ایران پیش بینی کرد. انیماتورها وقت زیادی صرف کار خود می کنند و در کمترین زمان به نتیجه های خوبی می رسند. در سالهای گذشته انیماتورها فیلمنامه هایی که کاراکترهای شان کنش ها و حرکت های زیاد و سریع داشتند را نمی پذیرفتند چرا که کار روی آن ها بسیار سخت بود اما در سالهای جدید با پیشرفت تکنولوژی و برنامه نویسی در ایران انیماتورها سمت ساخت اینگونه فیلمنامه ها نیز رفته اند.

وی خاطرنشان کرد: در همه جای دنیا این مسئله ثابت شده است که انیمیشن علاوه بر کودکان می تواند توجه بزرگسالان را نیز به خود جلب کند. کودکان و بزرگسالان ما انیمیشن های خارجی را دیده اند و سطح سلیقه شان بالا رفته است اما در بین این آثار خلأ آثار بومی نیز دیده می شود و اگر برای انیماتورهای مان زمینه فعالیت را فراهم کنیم آنها نیز با استفاده از قصه های محلی که در ذهن شان دارند به دنیای انیمیشن ایران رونق می بخشند.

این نویسنده افزود: با توجه به این مسأله با پر کردن خلأ قصه های محلی در انیمیشن ایران جذب مخاطب بسیار ساده خواهد بود  چرا که تکنولوژی در این زمینه نیز پیشرفت چشمگیری در کشورمان داشته است. ما شاهد بوده ایم که مردم از سریال های ضعیف تلویزیون نیز استقبال می کنند چرا که به دنبال قصه های محلی هستند و با این قصه ها ارتباط بهتری برقرار می کنند. 

نیازی با اشاره به لزوم پرداختن به قصه های کهن ایرانی در انیمیشن ها اظهار داشت: قصه های کهن ایرانی سینه به سینه و نسل به نسل به ما منتقل شده و ما در اصیل ترین شکل می توانیم آن ها را روایت کنیم. مردم قصه های دروغ و تبلیغاتی را از قصه های اصیل و واقعی تشخیص می دهند. ما اگر حقیقت را بگوییم جذب مخاطب کار سختی نیست.

وی افزود: محتوای آثار باید مثل سایر کشورها دسته بندی شود. دسته بندی ها با توجه به سن و سال مخاطبان صورت می گیرد و جنبه آموزشی یا سرگرم کننده بودن آثار نیز باید مشخص شوند.

وی تأکید کرد: باید بپذیریم که برخی آثار فقط برای سرگرمی ساخته می شوند و برخی جنبه آموزشی دارند. بازار امکان مراقبت از خودش را دارد و تهیه کنندگان را مجبور به ژانربندی و ساخت آثار سرگرم کننده می کند به همین دلیل دسته بندی آثار در ژانرهای مختلف امری ضروری است. ما باید به مردم اعتماد کنیم و بگذاریم که خودشان آثار مورد علاقه شان را انتخاب کنند.